TRAUÐR

a. unwilling, loath, reluctant (t. mun ek af hendi at láta sveit þessa); neut., trautt, scarcely, = trauðla (til þess munu menn trautt vita dœmi).

* * *

adj. unwilling, loth, reluctant, Hkv. 2. 28, Skv. 3. 49; Kjartan var trauðr til ok hét þó ferðinni, Ld. 204; t. mun ek af hendi at láta sveit þessa, Eg. 65; em vér því trauðir at taka vandræði annarra, Nj. 181; t. em ek at fyrirláta þann átrúnað, sem …, Fms. i. 129; hann var t. til, he was loth to do it, Orkn. 40; trauðr em ek at týna þeim sigri, Ó. H. 74; Björn var t. til ok mæltisk undan, 51.

2. with gen., trauðr e-s, esp. in poets, Korm. (in a verse); trauðr góðs hugar, Gkv. 2. 10; all-trauðr flugar, Hkv. i. 52.

3. neut. trautt, as adverb, hardly, scarcely (= Germ. kaum), Band. 32 new Ed., Hkr. iii. 85, Fs. 67, Gullþ. 9; trautt til fær, Bs. i. 267; sem trauðast, Clem. 36, Þiðr. 203.